Zani i Naltë – Thirrja islame ndër shqiptarë në ambientin konkret gjeokulturor e gjeopolitik dhe të postmodernizmit

Thirrja islame ndër shqiptarë në ambientin konkret gjeokulturor e gjeopolitik dhe të postmodernizmit

Jan 03, 2018 Zani i Nalte Studime 0

nga Dr. Milazim Krasniqi, Kosovë

Abstrakt

Njeriut vetmitar e të tëhuajësuar bukur shumë, egoist e nihilist, duhet t’i ofrohet një prezantim dhe interpretim i besimit fetar islam, që do të jetë si ofertë e fuqishme ngushëlluese e shpëtimtare. Pra, ofertë e cila nuk e injoron gjendjen reale të tij, ofertë që është dashamirëse e atraktive, që ia tërheq vëmendjen me butësi; që i ndihmon të mos fundoset në batakun e zhgënjimit, që i ofrohet si një varkë shpëtimi.

Gjithsesi, botëkuptimi postmodernist për botën tashmë është imponuar dhe po bëhet dominues edhe në mesin e gjeneratave të reja të shqiptarëve. Prandaj, duhet të njihet si botëvështrim e si gjendje, në tërësinë e vlerave dhe të kundërthënieve të tij, nga hoxhallarët e dijetarët myslimanë, në mënyrë që të jenë efikas në komunikim me publikun (xhematin) që ka prejardhjen nga kjo sferë. Në të kundërt, edhe jeta e tyre fetare do të përfshihet gjithnjë e më shumë nga improvizimet, nga spontaniteti, nga cektësia dhe më vonë nga indiferenca. Ashtu do t’i hapej një mundësi e re deislamizimit të shqiptarëve, por kësaj radhe jo në rrethanat e terrorit totalitar, si në regjimin komunist, po në rrethanat e lirisë, ku elitat fetare e kanë hequr komunikimin me njerëzit, për shkak të paaftësisë së tyre që të orientohen si duhet në realitetet e reja gjeopolitike, kulturore e shoqërore.

Nxitjen për këtë meditim, lidhur me format se si duhet të prezantohet e interpretohet Islami dhe se si mund të bëhet thirrja për Islam në kohën postmoderne, e mora nga dy raste identike të ndodhura brenda një jave, në dy xhami të ndryshme të kryeqytetit tonë, Prishtinës. Dy myezinë të këtyre dy xhamive, djem të rinj, të veshur si të gjithë të rinjtë e tjerë prishtinas, pasi thirrën ezanin dhe falën namazin vullnetar, nxorën celularët dhe po kontrollonin me vëmendje, ose ndonjë portal, ose profilet e tyre në rrjetet sociale. Të dy dukeshin shumë të përqendruar në punën që bënin me celularët e tyre, edhe pse herë pas here vëzhgonin të tjerët, që të dinin se kur do e përfundonin të tjerët namazin vullnetar, që ta thërrisnin ikametin për të hyrë në namazin e obligueshëm. Nga eleganca me të cilën ata po i kryenin këto dy punë, në të njëjtën kohë, më lindi ideja se këtë mënyrë kombinimi të ezanit dhe namazit vullnetar me kontrollimin e përmbajtjeve në celular, para ikametit dhe namazit të obligueshëm, ata e praktikonin shumë shpesh. Ata, patjetër, kishin njëfarë lidhshmërie nëse jo varësie ndaj medias, internetit, qoftë edhe në intervale kaq të shkurtra kohore, disa minutëshe. Natyrisht, për mendimin tim, kjo mënyrë veprimi nuk do të thotë aspak mungesë devotshmërie ndaj namazit e ndaj besimit fetar. Jo. Por, kjo do të thotë se format intensive të komunikimit në internet, në kohën tonë, janë gjithëpërfshirëse, pra, i përfshijnë edhe të rinjtë, që janë praktikues të rregullt të namazit, madje edhe myezinët. Kjo do të thotë se, nën ndikimin e ndryshimeve teknologjike, kulturore, sociale e mediatike, praktikisht ne kemi ndryshuar, ose po ndryshojmë, që të gjithë. Mua, shpesh, gjatë namazit në xhami, më bezdis dilema se a e kam fikur ceularin apo jo, që do të thotë se ndikimi i tij është evident edhe nëse është i fikur. Pra, po ndryshon sjellja jonë, botëkuptimet tona, raportet tona, me mundësi ndryshimi edhe të disa shtresave të botëkuptimeve dhe madje të identiteteve tona. Kisha një nxitje të mëparshme për të ngritur këtë çështje i mbështetur edhe në përmbajtjet e shumë ligjëratave të hoxhallarëve nëpër xhami, në YouTube dhe në televizione.

Duke dëgjuar një numër të konsiderueshëm ligjëratash të tyre edhe gjatë këtij muaji të Ramazanit, në mediat vizive, shoh se shumica e tyre vazhdojnë t’i kultivojnë stilet e vjetra të ligjërimit, ligjërime të tejzgjatura, monotone, disa prej tyre edhe me ngritje toni e gati me britma, po përgjithësisht jo atraktive për t’u dëgjuar aq gjatë. Në tërë këtë punë vihet re një paradoks: shfrytëzohet bukur shumë media për vënien në pah të ligjëratave, prezantimin dhe interpretimin nga ana e hoxhallarëve e vlerave të besimit islam, e edhe të thirrjes në Islam, por kjo bëhet me mënyra të vjetruara të ligjërimit. Po të shfrytëzohej me efikasitet kjo hapësirë e gjerë mediatike, rezultatet në edukimin e besimtarëve dhe të thirrjes së besimtarëve të rinj në Islam, do të mund të ishin impresive. Ja pse: në universitet, gjatë një viti akademik, në një lëndë, mbahen tridhjetë ligjërata (nga pesëmbëdhjetë në secilin semestër.) Nëpërmjet një numri të tillë ligjëratash studentit i krijohet mundësia të kalojë provimin, pra, i mundësohet të avancojë në rrugën e formimit të vet akademik. Me aq sa kam vënë re, vetëm gjatë Ramazanit, një kanal i vetëm televiziv në Kosovë transmeton më shumë se tridhjetë emisione me intervista me hoxhallarë e dijetarë të besimit islam. Po të ishin këto intervista dhe ligjërata në nivelin e duhur, ato do të ngrinin esencialisht ndër vite njohuritë e besimtarëve për fenë e tyre, por edhe do të shndërroheshin në një nxitës për t’u afruar besimtarë të rinj. Pra, për disa vjet, do të mund të arrihej një efekt i përafërt me atë të tre vite studimesh, e pakta, studime në distancë. Por, me sa kuptoj, nuk ndodh ashtu.

Vit pas viti nga hoxhallarët, në ato emisione, trajtohen tema të njëjta, përsëriten narracione të njëjta, me terma të njëjtë, me monotoni të njëjtë. Madje, disa nga këto ligjërata tingëllojnë shumë monotone, si derset e dikurshme të improvizuara në odat e katundit, prandaj, nuk mjafton të kesh hapësirë në medie, por puna është si ta shfrytëzosh atë hapësirë me efikasitet, në pajtim me natyrën e saj dhe nevojat e publikut.

Në televizion njësi matëse për reklamim është sekonda, prandaj natyra e televizionit kërkon narracion të shkurtër dhe ekspresiv, të shoqëruar nga imazhe dinamike e jo narracione të gjata e imazhe monotone. Mund të thuhet se komunikimi i hoxhallarëve dhe dijetarëve islamë me publikun, nëpërmjet mediave, është në ekspansion, gjë që gjithsesi është pozitive, por pa u gjetur ende mënyra adekuate e komunikimit, në pajtim jo vetëm me natyrën e mediave, por edhe me pritshmërinë e publikut, i cili sot është krejtësisht i ndryshëm nga publiku i para tridhjetë viteve. Ky publik, i përbërë, në shumicën absolute, nga të rinjtë, është pjesë përbërëse e publikut dhe e rinisë që shfrytëzon arritjet e teknologjisë dhe gëzon favoret që ofron koha postmoderne, në aspektin e afirmimit të lirisë së individit dhe të realizimit të ambicieve të tij. Për këtë arsye, këtij publiku, jo vetëm në media, por as në ligjëratat në xhami, nuk mund t’i flitet me stilin e dikurshëm, me të cilin u është folur baballarëve tanë.

Publiku i sotëm ka dy cilësi krejtësisht të tjera: e para, të rinjtë tanë janë shumë të avancuar në komunikim dhe përdorimin e mediave për forma komplekse të komunikimit dhe e dyta, kanë informacione alternative për besimin e vet fetar, të cilat i vjelin nga burime e gjuhë të tjera, pra, nuk mbështeten vetëm në ligjëratat konkrete të hoxhallarëve tanë. Me një fjalë, kërkesat e tyre ndaj ligjëratave e narracioneve, që dëgjojnë nga hoxhallarët tanë, janë shumë më të larta nga sa, realisht, u ofrohen prej tyre. Personalisht kam dëgjuar me dhjetëra herë komente dëshpëruese nga djem të rinj ndaj ligjëratave që mbahen të xhumave nëpër xhami, po edhe ndaj ligjëratave që transmetohen në mediat vizive. Nuk duhet të anashkalohet fakti se Kosova, fjala vjen, ka popullsinë me moshën më të re në Evropë, që do të thotë se kjo popullsi e pranon më shpejt ndryshimin dhe kërkon përshtatje me realitetet e reja teknologjike, kulturore e shoqërore. Pra, jemi në një botë konkrete, e cila ka ndryshuar shumë dhe në të cilën, nëse duam të jemi të suksesshëm në komunikim, përkatësisht në mision, duhet të përshtatemi me realitetin. Sikundër që gjuha në të cilën u flitet njerëzve, duhet të jetë gjuhë të cilën ata e kuptojnë (fjala vjen gjuha shqipe për shqiptarët), po ashtu edhe mënyra e kumtimit duhet t’u përshtatet aftësive të njerëzve konkretë për ta kuptuar, nevojave dhe pritshmërive të tyre. Nëse njerëzve u flitet në një gjuhë të cilën ata nuk e kuptojnë, (fjala vjen, nëse u flitet shqiptarëve në gjuhën mandarine) ata nuk marrin asnjë informacion, asnjë mesazh. Pra, edhe nëse u kumtohet në mënyrë joadekuate me aftësitë, nevojat dhe pritshmëritë e tyre, është njësoj, sepse ata nuk arrijnë ta marrin informacionin e as mesazhin. Pra, ajo që synohet është që komunikimi i hoxhallarëve dhe dijetarëve të bëhet në mënyrë të tillë që të përshtatet me aftësitë, nevojat dhe pritshmëritë e publikut, ndërsa vetë besimi ynë fetar, në formë të Shpalljes Hyjnore, i tillë ka ardhur dhe është i panegociueshëm. Ai paraqitet gjithmonë ashtu si është, sepse Shpallja paraqet besimin e kornizuar qartë, ndërsa mundësitë e secilit person për ta përqafuar, përjetuar e praktikuar besimin, janë individuale, të veçanta. Natyrisht, mundësitë tona të kufizuara nuk e ndryshojnë aspak kornizën e formësuar nga Shpallja. Ajo mbetet unike, e panegociueshme, ofertë dhe mundësi për secilin, por, prezantimi, interpretimi dhe komunikimi, krahas faktit që duhet të balancohet me aftësitë, nevojat dhe pritshmëritë e publikut, duhet të avancohet edhe në pajtim me mundësitë e teknologjisë dhe të dijes në përgjithësi.

Faktikisht, interpretimet e njerëzve për Shpalljet Hyjnore janë dhe varen edhe më tutje nga gatishmëria dhe kapaciteti i secilit person, nga stadi i zhvillimit kulturor, shkencor e shoqëror, pra varen nga faktorë brendafetarë, por edhe jashtëfetarë. Fjala vjen, një besimtar i sinqertë dhe i ditur në kohën e Ibrahimit (paqja e Zotit qoftë mbi të), ka mundur të ketë sinqeritet të fortë në besim, por në të njëjtën kohë ka pasur deficit të dijeve në sferat kulturore, shkencore e shoqërore krahasuar me një besimtar të ditëve sotme. Ai stad i kulturës, shkencës dhe shoqërisë, ka mundur ta stimulojë që ai të përqendrohet më shumë në besim, pasi ofertat nga sferat e tjera të jetës kanë qenë të varfra.

Ndërsa në kohën tonë postmoderne, një besimtar i sinqertë dhe i ditur, është nën presionin e madh të dijeve nga fushat e teknologjisë, kulturës, nga shkenca dhe dinamika e jetës shoqërore. Ky lloj presioni, krahas mungesave që mund të ketë në edukimin, mirëfilli, fetar, mund ta shpërqendrojë në raport me besimin fetar, mund t’ia relativizojë pasionin besimor. Në këtë rast, mund të ketë paqartësi edhe mbi interpretimin e Shpalljeve Hyjnore nga ana e tij, sepse ai disponon edhe arritjet në fushat e njohjes e të dijes shkencore, disa prej të cilave janë edhe problematike.

Për këtë arsye, është e domosdoshme që hoxhallarët dhe dijetarët e fesë, krahas respektimit të gjendjes diturore e fetare, në të cilën janë ata që i dëgjojnë/pasojnë, duhet të jenë konkurrues në përdorimin e teknologjisë dhe të komunikimit nëpërmjet medias, në njohjen e arritjeve kulturore e shkencore, njohjen e problemeve shoqërore, për të pasur ndikim pozitiv mbi publikun/xhematin që është i ekspozuar ndaj paqartësive dhe dilemave.

Nëse këta individë do të arrinin këtë nivel, me punën e tyre ata do të mund të zbusnin presionin psikologjik e kulturor, që ushtrohet në këtë kohë mbi besimtarët, por edhe mbi njerëzit në përgjithësi. Nëse jo, atëherë ata do ta vazhdojnë monologun, por ndikimi i tyre te besimtarët, njerëzit dhe në shoqëri do të vijë duke u zbehur. Do t’u mbetet në publik i paktë, pjesa jokreative dhe jodinamike e xhematit, ata që janë më shumë të prirur drejt rutinës dhe mësimeve dogmatike. Faktikisht, për momentin, raportet e tyre me xhematin, kanë arritur në këtë stad, janë formale, pa ndikim esencial. Thënë thjesht, përdorimi i mënyrave të vjetruara të interpretimit e të thirrjes, të periudhave kur ka qenë një mënyrë tjetër jetese, me të tjera nivele të dijeve shkencore, me struktura të tjera të organizimit të shoqërisë, mund të mos funksionojë. Madje, mënyrat e vjetruara të interpretimit të Shpalljeve Hyjnore, mund të prodhojnë fanatizëm fetar me derivatet e tij, ekstremizmin dhe terrorizmin, ose abstenim nga përpjekja për të pasur një jetë aktive fetare. Pra, duhet pasur parasysh se stadi kulturor dhe shoqëror në të cilin jetojnë njerëzit, u krijon atyre disa mundësi brenda të cilave jetojnë, mendojnë e besojnë. Kjo duhet pasur parasysh e të respektohet fort nga dijetarët fetarë, nga ata persona që janë të angazhuar për interpretimin e besimit fetar, për organizimin e jetës fetare të besimtarëve, për thirrjen e njerëzve në besimin fetar.

Koha jonë, kjo që quhet gjendja posmoderne, këtë gjë e kërkon edhe më shumë. Është një gjendje kontradiktore në vetvete. Është gjendje e mundësive të shumta të individit, e shpërthimit të pasioneve individuale, e krizave të brendshme të individit, familjes dhe shoqërisë, e krizave të identiteteve, duke përfshirë edhe identitetin kombëtar e fetar. Pra, është një gjendje kontradiktore e kaotike, që, në mënyrë figurative, mund të përfytyrohet me një udhëkryq pa shenja komunikacioni, pa semaforë. Prandaj, gjithsecili duhet të provojë ta gjejë vetë drejtimin e vet. Nëse dikush i vjen në ndihmë, duke i ofruar shërbimin që të gjejë drejtimin e duhur, ai mund të arrijë sukses. Por, për ta arritur atë sukses, vetë ofruesi i shërbimit duhet të jetë i përgatitur dhe ta dijë se në cilat forma ta ofrojë shërbimin e tij.

Kjo metodologji pune, që duhet të realizohet në një gjendje kontradiktore e kaotike kulturore e shoqërore, si në një udhëkryq pa semaforë e pa kurrfarë shenjash, duhet të kihet parasysh e të vlerësohet me prioritet nga hoxhallarët dhe nga dijetarët islamë shqiptarë. Kjo për arsyen e thjeshtë se ne, shqiptarët, ka shekuj që jemi me shumicë myslimane, por jetojmë në zemër të Evropës, që do të thotë se jetojmë në një ambient ndërmjet besimit fetar islam dhe kulturës evropiane perëndimore. Jetojmë në një kryqëzim rrugësh të besimeve e të civilizimeve. Në këtë ambient tonin shqiptar kanë pasur ndikimin e vet lëvizjet e mëdha fetare, filozofike, artistike, shkencore e shoqërore, që nga Krishterimi i hershëm, shizma e Kishës, Kryqëzatat, Humanizmi e Renesansa (Rilindja), Iluminizmi e Romantizmi e deri te revolucionet politiko-ideologjike të fashizmit e të komunizmit. Në këtë ambient kontradiktor, feja islame dhe vlerat kulturore nuk kanë ecur dorë për dore, nuk e kanë mëkuar e as mirëkuptuar njëra-tjetrën. Meqë feja islame është trajtuar si e huaj në truallin evropian, të paktën që nga shekujt XII-XV, kur u luftua dhe madje u çrrënjos prezenca dhe sundimi mysliman nga Sicilia e nga Spanja, atëherë është e sigurt se edhe në trojet arbërore-epiro-shqiptare, kjo fe u trajtua si e huaj, që nga fillimi.

E vërteta është se, deri sa jetuan nën Perandorinë Osmane, shumica myslimane e shqiptarëve nuk e kanë ndjerë shumë presionin kulturor të Perëndimit ndaj tyre për shkak të përkatësisë së tyre islame. Fakti që kultivuan letërsi shqipe me alfabet arab, ngritën një jetë sociale urbane me parashenjë islame në shumë qytete shqiptare, është dëshmi se ata për një kohë u ndien komod brenda besimit të vet, duke krijuar edhe vlera kulturore të vetat, në pajtim me besimin e shumicës. Megjithatë gjendja ka qenë edhe atëherë kontradiktore, në njëfarë shkalle: të krishterët shqiptarë e kishin afinitetin drejt kulturës evropiane, ndërsa, në të njëjtën kohë, e ndienin presionin e fesë islame, ndërsa myslimanët shqiptarë e ndienin njëfarësoj presionin e kulturës evropiane, por në të njëjtën kohë e gëzonin komoditetin e përkatësisë fetare me sunduesin perandorak.

Megjithatë, kur dolën jashtë ombrellës së Perandorisë Osmane, në kuadër të Luftës së Parë Ballkanike (1912-1913), të gjithë shqiptarët së bashku, myslimanë e të krishterë (këta katolikë e ortodoksë) iu ekspozuan gjenocidit të shteteve të krishtera ballkanike, pikërisht me sloganin se po dëboheshin, se po vriteshin myslimanët, që në truallin evropian trajtoheshin si “corpus alieni – trup i huaj”.

Duke jetuar të diskriminuar në trojet e veta ballkanike-evropiane, ata shqiptarë myslimanë që i mbijetuan gjenocidit të viteve 1912-1913, u detyruan të kalonin nëpër një proces të dhunshëm vesternizimi (konvertimi perëndimor[1]), që në fakt ishte tentativë për deislamizimin e tyre të plotë. Brenda këtij procesi, që është një version i maskuar i Rekonkuistës, u mbitheksua përkatësia kulturore evropiane dhe u minimizua e u injorua në maksimum përkatësia fetare islame e shumicës së shqiptarëve. Vetëm si pasojë e këtij deformimi kulturor-fetar-ideologjik, mundi të fitonte ideologjia komuniste ndër shqiptarë, në vitet dyzet të shekullit XX; kurrsesi ndryshe. Po të ishte ruajtur substanca islame në jetën sociale të shumicës së shqiptarëve, po të ishte ruajtur ekuilibri mes besimesh fetare ndër shqiptarë, komunizmi nuk do të kishte triumfuar kurrë. Pra, komunizmi triumfoi si vazhdim i procesit të islamofobisë përkatësisht të deislamizimit të shoqërisë shqiptare, duke e zënë këmbën e vesternizimit (konvertimit perëndimor) të dhunshëm. Më pas regjimi komunist në Shqipëri tentoi të zbatonte një projekt të çmendur për zhdukjen e të gjitha besimeve fetare në Shqipëri, duke e shpallur Shqipërinë shtetin e parë ateist në botë. Edhe në Jugosllavi pati tentativa për zhdukjen e shqiptarëve dhe të besimit të tyre dominues, atij islam, si përmes konfiskimit të pasurive të komuniteteve fetare, burgosjeve dhe eliminimit të prijësve fetarë, e deri te akordimi i shpërnguljes së shqiptarëve myslimanë në drejtim të Turqisë, e më larg.

Pas gjithë këtyre përvojave të tmerrshme, ku në luftë për çrrënjosjen e Islamit ndër shqiptarë, u përdorën edhe kultura e ideologjia, sot shqiptarët myslimanë janë të hutuar, ndonëse jetojnë në shoqëri ku është e proklamuar dhe e garantuar liria e besimit të tyre fetar. Duke jetuar në zgrip të ekzistencës biologjike për më shumë se një shekull, shqiptarët myslimanë nuk kanë arritur të krijojnë qëndrueshmërinë e elitave fetare dhe as të ndjekin një interpretim të besimit fetar islam, më të përshtatshëm me realitetin e tyre të dyzuar kulturor e fetar, duke qenë evropianë autoktonë dhe në të njëjtën kohë edhe komb me shumicë myslimane, mu në zemër të truallit evropian. Ky është një rast sui generis, vërtet. Tashmë në truallin evropian është edhe një komb me shumicë myslimane, boshnjakët, por për aq sa boshnjakët janë një komb, është një komb i ri, ende në formim dhe madje komb pa shtet të vetin, ndërsa ne shqiptarët, edhe jemi komb më i vjetër, edhe zotërojmë, formalisht, dy shtete në truallin evropian; natyrisht jemi një komb i përbërë nga myslimanë e të krishterë, që kanë konsensus për identitetin dhe vlerat kombëtare. Prandaj, themi se edhe në këtë rast hoxhallarët dhe dijetarët myslimanë ndër shqiptarë, duhet të jenë prijatarë të metodologjisë së interpretimit të Islamit e të thirrjes në Islam, në këtë botë konkrete e komplekse shqiptaro-evropiane, si në aspektin gjeokulturor e gjeopolitk, ku përkatësia definitivisht është brenda Perëndimit, ashtu edhe të frymës postmoderne, që po bëhet mbizotëruese në botëvështrimin kulturor të shqiptarëve të sotëm.

Natyrisht që ekzistojnë edhe modele të tjera kulturore e mënyra të tjera jetese nëpër botë (kineze, indiane, iraniane, etj.), por ato janë të largëta për ne shqiptarët, aq sa, për t’i përvetësuar e praktikuar ato, duhet një lloj azili kulturor e social. Gjeokultura dhe gjeopolitika e kanë vulosur në këtë kontekst fatin tonë kulturor e politik dhe ne nuk kemi pse tentojmë të hyjmë në konflikt me fatin tonë me asnjë lloj azili, me asnjë lloj eksperimentimi. Jemi evropianë, nën ombrellën e NATO-s dhe në vorbullën e rrëmujës kulturore e sociale që provokon globalizmi. Një komb i vogël si yni, nuk ka fuqi që ta ndalojë këtë trend, prandaj i duhet të përshtatet, duke provuar që të ruajë sa më shumë ekuilibrat e vet të brendshëm. Nëse do të kemi sukses në ruajtjen e ekuilibrave të brendshëm, si komb evropian, me shumicë myslimane, ku kultivohet seriozisht harmonia fetare, në ndonjë fazë të mëvonshme të konsolidimit, kombi ynë mbase edhe do të mund të prodhojë vlera mikse kulturore e sociale, nëpërmjet të cilave do të mund të sugjerohej sinteza e vlerave kulturore e sociale e këtyre dy civilizimeve të mëdha, Islamit e Krishterimit.

Ky vizion duket tepër optimist për ta prodhuar një komb si ky yni, por e pamundur nuk është, nëse do t’i frynte në shpinë një erë e fuqishme e koekzistencës paqësore të këtyre dy civilizimeve. Ne shqiptarët do të mund të ishim shembull i mirë i funksionimit të një kombi, i cili ka brenda vetes në harmoni dy besimet e mëdha fetare, Islamin e Krishterimin, dhe kultivon vlera kulturore e sociale, si një sintezë të harmonisë së vet. Nëse kjo do të arrihej, shqiptarët do të rehabilitoheshin përfundimisht, me një identitet kulturor, social, fetar e nacional pa kontradikta brenda vetes. Hipotetikisht, shansi ekziston. Kjo edhe për arsye se, sikundër është e njohur, në përvojat fetare të shqiptarëve gjatë gjithë këtyre shekujve, interpretimi dominues ka qenë brenda shkollës së moderuar hanefite. Ndonëse pas rënies së regjimeve komuniste, ka pasur oshilacione dhe imponim edhe të interpretimeve më dogmatike e më militante., (s)Suksesi fillestar i shkollave radikale e ka burimin te fakti se, ato shkolla, më së shumti, rekrutuan personat që janë produkt i deislamizimit komunist, por edhe i gjendjes postmoderne, individë familjesh të çmoralizuara, individë të vetmuar, të frustruar e të varfër, pjesëtarë familjesh pa tradita të ngulitura fetare, madje edhe ish narkomanë. Individë të tillë janë të predispozuar për lëvizje ekstreme në jetën e tyre personale, për shkak të dështimeve dhe të paaftësisë për të pranuar durimin si botëvështrim esencial islam për jetën. Interpretime të tilla radikale dhe rekrutimet e një numri pjesëtarësh në ato organizime, u pritën me shqetësim jo vetëm nga shumica e komunitetit mysliman shqiptar, por edhe nga shtetet (Kosova e Shqipëria) dhe nga aleatët strategjikë të shqiptarëve, gjë që përkohësisht e ka frenuar si zhvillim. Për një triumf afatgjatë mbi interpretime të tilla radikale të Islamit ndër shqiptarë, duhet një strategji gjithëpërfshirëse e komunitetit mysliman shqiptar dhe shtetit. Pra, duhet një bashkërendim dhe një qartësi, sepse në procesin e frenimit të kësaj lëvizjeje, ka pasur edhe gabime. Por, tradita e gjatë e Islamit tolerant ndër shqiptarë, paraqet gurthemel të fortë për sukses kundër radikalizmit e ekstremizmit.

Fatkeqësisht, ka pasur edhe tentativa që të shfrytëzohej lufta kundër ekstremizmit, si pretekst për ta rikthyer presionin mbi fenë islame ndër shqiptarë. Kjo, veçanërisht, ka ndodhur në Kosovë. Kësaj radhe e inkurajuar dhe e sponsorizuar nga shtete e agjenci joshtetërore të botës perëndimore e të realizuara nga qeveritë e Kosovës. Por, kjo qasje ishte shumë e gabuar dhe e rrezikshme, sepse ajo mund të ushqente, pikërisht, ekstremizmin. Fatkeqësisht, islamofobia e mëkuar në Perëndim, për të luftuar Islamin në truallin e vet, por edhe në botën myslimane gjithandej, tashmë ka legalizuar, deri në njëfarë mase, terminologjinë dhe masat e veta shtrënguese edhe në Kosovë. Por, ka filluar të japë disa shenja të vogla se nuk do të radikalizohet më tutje, ndonëse paqartësitë janë pezull. Për këto rreziqe, hoxhallarët dhe dijetarët myslimanë shqiptarë e kanë edhe si mision shtesë që ta bëjnë dominues e të pakonkurrueshëm interpretimin e moderuar të Islamit ndër shqiptarë, që të mos lënë hapësirë, që lufta kundër rasteve e dukurive të ekstremizmit, të shfrytëzohet si pretekst për luftë kundër fesë islame ndër shqiptarë.

Fryma integruese dhe universale e Shpalljes Hyjnore duhet të jetë dominuese në botëvështrimin fetar të shqiptarëve në përgjithësi, sepse tashmë jemi në një botë të globalizuar. Realizimi me sukses i këtij misioni kërkon përgatitje shumë më solide akademike të këtyre njerëzve, në pajtim me traditën dhe me rezultatet e dijeve të verifikuara shkencore, si dhe të vlerave universale kulturore.

Në rastin e shqiptarëve, krahas problemeve që kanë ardhur për shkak të paragjykimeve ndaj myslimanëve në truallin evropian dhe që kanë shkaktuar pasoja të rënda, duhet pasur parasysh edhe një realitet i ri gjeopolitik. Ndryshimet e mëdha gjeopolitike, kulturore e sociale kanë ndikim të ndjeshëm në fatet e kombit shqiptar, pra edhe në mënyrën e të kuptuarit të fesë dhe të praktikimit të saj. Futja nën influencën direkte të SHBA-ve, NATO-s dhe të Bashkimit Evropian, tashmë është fakt i kryer. Shqipëria është anëtare e NATO-s, ndërsa Kosova ka prezencë ushtarake të NATO-s, me mandat sigurimin e integritetit të saj. Kjo do të ketë efekte të gjata, të shtrira në kohë në gjithë jetën e shqiptarëve, gjë që duhet të analizohet me kujdes edhe nga aspekti i perspektivës së jetës fetare. Brenda kësaj ombrelle gjigande të sigurisë dhe brenda këtij formacioni gjigand kulturor, shqiptarët duhet të fillojnë ta gjejnë veten dhe vendin e tyre të ri.

Pra, jo vetëm koha në të cilën jetojmë, koha postmoderne, por edhe përkatësia gjeopolitike e kulturore e plotë e Perëndimit, duhet të analizohen e të kuptohen sa më realisht. Cila është e ardhmja e identitetit nacional shqiptar në këtë gjendje postmoderne dhe në këtë botë të globalizuar, ku shqiptarët tashmë janë të integruar në NATO e në BE? Cila është e ardhmja e identitetit fetar të myslimanëve shqiptarë, në një botë ku dominon sekularizmi, pluralizmi, konsumerizmi, hedonizmi dhe ku është aktive islamofobia? Si duhet të kultivohen e të mbrohen vlerat identitare, nacionale e fetare, të ekspozuara ndaj presioneve asimiluese dhe neutralizuese? Më e rëndësishmja në këtë mes: njeriu i sotëm shqiptar, ky bartës konkret i këtyre identiteteve, në çfarë gjendje emocionale, intelektuale, ideologjike e fetare është dhe në çfarë gjendje do të jetë në të ardhmen? A është ende në ndonjë fazë të modernizmit, apo është futur tashmë në pellgun e përjetimit postmodernist të botës, sikundër të qenët nën ombrellën e NATO-s? Këto pyetje nuk kanë ende përgjigje të qarta.

Shqiptarët me fatin e tyre jetësor dhe me dashjen e vet janë brenda kulturës evropiane, janë brenda strukturave perëndimore, por ende nuk e kanë stabilizuar identitetin e tyre në këto realitete të reja kulturore e gjeopolitike. Ende nuk e dinë se a do të mbeten shqiptarë, apo do të lëvizin drejt identitetesh të reja, fjala vjen, kosovarë, që është një projekt mjaft i sponsorizuar. Ende nuk e dinë se a do t’i nënshtrohen ndonjë procesi të konvertimit, për të cilin po ashtu ka projekte nga agjentë të ndryshëm.

Dijetarët që merren me interpretimin e ideologjisë kombëtare, por edhe ata që merren me interpretimin e besimit fetar islam, duhet t’i njohin këto realitete e këto zhvillime, këto tendenca e këto projekte. Ata duhet ta dinë se si duhet të pozicionohen vetë dhe bashkëkombësit e tyre në këto procese. Më konkretisht, ata duhet ta dinë jo vetëm me kë kanë të bëjnë, por edhe kujt po i flasin, sepse ai që i dëgjon, myslimani i sotëm shqiptar, është i ekspozuar edhe ndaj ideve e projekteve të tjera. Audienca e tyre është nën shumë presione dhe në një proces të shpërbërjes permanente, si pasojë e gjendjes postmoderne, në rend të parë. Prandaj, ka rëndësi të madhe mënyra e komunikimit me shqiptarët dhe besimtarët e sotëm shqiptarë, të cilët janë të traumatizuar nga e kaluara dhe potencialisht të manipuluar nga oferta e tashme në botën postmoderne. Këta shqiptarë dhe këta besimtarë myslimanë, nuk janë më ata të dikurshmit, pjesëtarë të familjeve të mëdha patriarkale, pjesëtarë të fiseve, që kalonin kolektivisht nga një fe në një tjetër. Këta shqiptarë e besimtarë tashmë janë me shumicë absolute individë të hutuar, persona të vetmuar, shumë herë të tjetërsuar në botën e konsumit dhe të hedonizmit agresiv. Këta persona tashmë nuk tërhiqen nga narracione të mëdha për kombin, historinë, besimin. Kujtesa e tyre po vjen duke u tkurrur, në të shumtën e rasteve nuk e kalon kufirin e historive dhe informacioneve të raportuara në mjetet e komunikimit masiv gjatë një dite. Këta persona mund të lexojnë ose të dëgjojnë ndonjë rrëfim, ligjëratë, histori, nëse u serviret në mediat e tyre të preferuara, ose nëse aksidentalisht ndeshin në to. Pra, thirrja tashmë duhet të bëhet mediatike, e jo vetëm në xhami, ose në komunikim privat. Sikundër që tashmë flitet për kulturë mediatike, duhet të flitet edhe për “fe mediatike”, në kuptimin që ajo, hapësirën kryesore të manifestimit, sot e në të ardhmen, e ka në media, në televizione, në portale, në platforma, në blogje, në rrjete sociale. Kjo do të thotë që hoxhallarët e dijetarët, ata që interpretojnë besimin dhe që ftojnë në besim, duhet të jenë të aftësuar për përdorimin adekuat të medias, për pasimin e përmbajtjeve fetare në media, në pajtim edhe me aftësitë, pritshmërinë dhe mundësinë e këtij publiku (xhemati) të ndryshuar, në këtë botë të ndryshuar. Fjala vjen, në fakultetet e studimeve islame do të duhej të kishte departamente për studimin e marrëdhënieve me publikun dhe për edukimin mediatik. Nga mënyra se si vihen relacionet me publikun dhe nga mënyra si përdoren mediat në këtë komunikim, varet shumë edhe rezultati i thirrjes.

Shqiptarëve të sotëm myslimanë, të cilët janë të përfshirë në mënyrën postmoderniste të përjetimit të botës, nuk mund t’u ofrohet interpretim fetar dhe thirrje me metoda të shekujve të kaluar. Tashmë dominon përjetimi postmodernist i botës, me të gjitha konsekuencat e veta. Prandaj, për rast të veçantë, si ky yni, duhet të ketë edhe metodologji të veçantë të komunikimit fetar, nga ana e hoxhallarëve dhe dijetarëve islamë, nëse synohet suksesi. Disa nga specifikat e përjetimit postmodernist të botës, që duhen pasur para sysh gjatë komunikimit të hoxhallarëve dhe dijetarëve e thirrësve në Islam, janë edhe këto:

Shumica e njerëzve sot janë të vetmuar, ose pjesëtarë të familjeve të vogla, me qasje minimale edhe në grupe reale të referimit. Këta persona, prandaj, janë shënjestër shumë e përshtatshme për komunikim, për thirrje në besim. Puna me grupe të vogla, ku mund të ketë bashkëbisedim, pyetje e përgjigje dhe diskutime kritike, është shumë më efikase sesa puna me grupe të mëdha, ku nuk ka komunikim të dyanshëm e as mundësi të diskutimeve kritike. Suksesi i madh i gazetarisë së revistave, që realizohet si bashkëbisedim intim, në stilin “Një me një” mund të jetë i përshtatshëm për këtë formë komunikimi. Pra, individit, ose grupit të vogël i komunikohen elementë të besimit fetar islam, si bashkëbisedim intim, si bisedë miqësore, si përvojë “mes nesh”. Njeriu i kohës sonë, më të shumtën i mbyllur në vete, i tëhuajësuar dhe në presionin e informacioneve sensacionale dhe të ngjarjeve stresuese, mund të ndihet më i lirshëm në një kontakt të këtillë, në një komunikim më miqësor, më vëllazëror. Ky individ i vetmuar, të cilit i mungon në një masë të madhe familja dhe rrethi i gjerë shoqëror, mund të afrohet më lehtë me informacionet mbi besimin fetar dhe të mirat e tij, me anën e një komunikimi intim, miqësor e vëllazëror. Meqë ai zakonisht është në një krizë latente të identitetit, njëkohësisht është edhe në kërkim të shpjegimeve për gjendjen e tij, si përpjekje për të shpëtuar nga përthellimi i krizave, por edhe si ngushëllim. Nëse i afrohen narracione adekuate me gjendjen dhe pritshmërinë e tij, ky person mund të koncentrohet e të dëgjojë, gjë që është sprovë për njeriun e kohës postmoderne, të cilit i mungon durimi që gjërave t’u shkojë deri në fund, ose thjesht të dëgjojë rrëfimet monotone deri në fund. Nëse nuk ka interaktivitet, nëse nuk i jepet mundësia të bëjë pyetje e të shprehet, po lihet që vetëm të dëgjojë, ai thjesht do largohet. Por, nëse i jepet mundësia të shprehet, ai edhe mund të dëgjojë deri në fund, po ashtu me më shumë shans që boshllëku i tij të fillojë të mbushet me narracionin e ri, që natyrisht i duket si një varkë shpëtimi.

Interpretimi postmodernist i botës nga ana e dijetarëve perëndimorë, ka rezultuar deri në lëkundjen e bindjes së mëhershme evrocentriste dhe raciste, sipas së cilës kultura perëndimore ishte dominante ndaj të tjerave. Kjo qasje tashmë është e kontestuar dhe realisht e deplasuar nga shumica e dijetarëve perëndimorë. Ky lloj diskutimi mund të përdoret për afirmimin e universalizmit islam, si kundërpeshë ndaj globalizmit me markë evrocentriste. E ardhmja është në komunikimin dhe bashkëjetesën paqësore të kulturave e të besimeve fetare, e jo në dominimin e një kulture e një besimi, duke e imponuar me forcë. Liria e zgjedhjes është e shpallur nga Zoti dhe ajo duhet të respektohet në çdo rast. Edhe përdorimi i disa koncepteve fundamentale të strukturalizmit, sikundër janë konceptet për “strukturat e thella të arsyes”, që sipas Klod Levi Strosit janë të njëjta te të gjithë njerëzit e te të gjitha racat, qasja tejhistorike, etj., do të ndihmonin në thyerjen e barrierave psikologjike ndaj besimit islam, që të mos përjetohet si besim i huaj, arab, turk, lindor, etj. Lëkundja e këtyre stereotipave te njeriu shqiptar, do të hapte mundësi reale që ai të dëgjojë me kureshtje të rilindur narracione të këndshme për të vërtetën e fesë islame.

Fryma postmoderniste e ka relativizuar shumë narracionin për mitologjinë dhe për historinë, për kulturën nacionale, për kombin dhe nacionalizmin, por edhe për besimet fetare. Në këtë rast do të duhej të gjendej mënyra e të ndahej narracioni për fenë nga meganarracionet e tjera. Kjo për arsyen e thjeshtë (se) besimi fetar ka qenë viktima kryesore e modernizmit dhe e produkteve të tij, meganarracioneve të mitologjisë e historisë kombëtare, të kombit e të nacionalizmit. Besimi fetar në përgjithësi, e feja islame në veçanti, ka pësuar nga agresioni i ideologjive të mëdha imperialiste e nacionaliste. Feja duhet të kërkojë rehabilitimin e vet në hapësirën ku po shpërbëhen këto meganarracione, por, duke u shndërruar në ofertë të lirë, si një narracion ngushëllues e shpëtimtar për njeriun e kësaj kohe, e jo si një ultimatum kërcënues e shantazhues hoxhallarësh, që në jo pak raste kërcënojnë me ndëshkime e me xhehenem, bukur ngjashëm me priftërinjtë që dikur kërcënonin besimtarët me shkishërim. Duhet të jetë e qartë: ofertat ultimative të fesë nuk pinë ujë në botën postmoderne. Ofertat e reja mund të jenë efikase nëse janë adekuate me gjendjen emocionale, mentale e kulturore të njerëzve dhe nëse ofrohen në atë mënyrë që ta përballojnë me sukses pritshmërinë dyshimtare dhe analizën kritike.

Meqë në botën tonë të sotme, këtu në truallin evropian, secili individ e ka mundësinë që të marrë informacione nga më shumë burime dhe nga më shumë se një gjuhë, me anën e mediave dhe internetit, kjo do të thotë se ligjëratat me tematika islame dhe thirrjet në Islam, duhet të jenë të standardeve, që të jenë konkurruese me ofertat e tjera. Nëse ligjëratat dhe thirrjet bëhen me metoda të që u ka kaluar koha, fjala vjen, me emocionalitet të lartë, me mistifikime gjoja filozofiko-fetare, me narracione që nuk gjejnë recipientë, atëherë dështimi është i sigurt, sepse njëra nga tiparet e postmodernizmit është rrënimi i kufijve ndërmjet kulturës elitare dhe asaj masive, ndërmjet elitës dhe masës. Produktet e komunikimit postmodernist janë të përziera, me stil më të thjeshtë, me imazhe efektive dhe pa sforcime emocionale. Njeriu i sotëm tashmë është familjarizuar me këto produkte në letërsi, në muzikë, në politikë, në media, gjithkund. Nëse thirrja fetare nuk e ka parasysh këtë realitet, ajo mund të hasë në vesh të shurdhër. Dhe nëse moskomunikimi vazhdon më gjatë, pasojat mund të jenë të rënda, ngase tashmë gjeneratat e reja nuk e kanë të rrënjosur besimin fetar në fëmijëri dhe as identitetin nuk e kanë të ngulitur e të varur nga familja e nga fisi, si në të kaluarën. Mjafton të shkëputet nga besimi një gjeneratë dhe mund të gjendemi në terrenin e një shoqërie ose të një kombi të defetarizuar përkatësisht të deislamizuar. Prandaj, duhet punë më e madhe e hoxhallarëve dhe e dijetarëve myslimanë, që të jenë konkurrues në komunikim, duke pasur në vëmendje këtë publik specifik, e jo të mbeten si relikte të së kaluarës, që ngjallin ose ironi, ose neveri. Rreziku tjetër, e kundërta e deislamizimit, mund të jetë radikalizimi, nën mësimet që njerëzit e rinj shqiptarë mund të marrin nga interneti, përkatësisht nga shkolla të huaja radikale, në mungesë të mësimeve korrekte e të moderuara nga hoxhallarët dhe dijetarët shqiptarë.

Tashmë betejat kryesore të të gjitha fushave të aktiviteteve njerëzore po zhvillohen e do të zhvillohen në media. Aftësimi i hoxhallarëve dhe dijetarëve të fesë islame për komunikim në media, me standardet e komunikimit virtual, është domosdoshmëri. Ligjëratat e gjata bajate në YouTube, në të ardhmen mund të bëjnë më shumë dëm se sa dobi. Prandaj, duhet qasje e re në media, si në mediat tradicionale ashtu edhe në mediet virtuale dhe në rrjetet sociale. Përvoja që pata në dy xhami të kryeqytetit me myezinët, që menjëherë pas ezanit dhe namazit vullnetar nxorën celularët dhe po lexonin a shikonin gjëra në ta, është tregues i qartë. Prandaj, mund të thuhet se mediat janë fushëveprimi i së ardhmes edhe për thirrje në besim. Meqë është kështu, atëherë hoxhallarët dhe dijetarët myslimanë duhet të aftësohen që t’i përdorin mediat për punën fisnike të edukimit dhe të thirrjes në besim dhe të braktisin praktikat e deritashme të ligjëratave të gjata, si përralla, të cilat audienca nuk ka durimin t’i dëgjojë deri në fund. Taktika “Merre ose lëre”, të cilën e aplikojnë shumica e hoxhallarëve tanë, është arrogante dhe e dëmshme. Ligjëratat në të ardhmen duhet të jenë të shkurtra, mbresëlënëse, interaktive, me ironizime të lehta për historinë dhe mitologjinë, me citime strikte e pa shumë komente të citateve nga Kur’ani Famëlartë, me shembuj mbresëlënës nga aktualiteti, për t’i afirmuar veprat e mira e për të denoncuar veprimet e dëmshme, etj.

Përmbledhtazi: postmodernizmi me tërësinë e vlerave dhe kundërthënieve të veta filozofike, kulturore, etike, politike e shoqërore, realisht është shndërruar në një botëvështrim specifik mbi botën në të cilën jetojmë. Meqë në kontinentin tonë është bërë gjithëpërfshirës, duke u bërë simbiotik me globalizmin, pothuajse është e pamundur që besimet fetare, pra edhe besimi islam, të mbetet jashtë ndikimit të tij. Mënyra hedoniste dhe konsumeriste e jetesës, produktet specifike artistike e kulturore, ndikimi i hallakatur i mediave, qëndrimet nihiliste ndaj institucioneve politike e sociale, krizat e identiteteve fetare e nacionale, bëjnë presion direkt mbi psikën dhe besimin e njeriut që jeton në këtë realitet gjeopolitik, kulturor e shoqëror. Prandaj, këtij njeriu vetmitar e të tëhuajësuar bukur shumë, egoist e nihilist, duhet t’i ofrohet një prezantim dhe interpretim i besimit fetar islam, që do të jetë si ofertë e fuqishme ngushëlluese e shpëtimtare. Pra, ofertë e cila nuk e injoron gjendjen reale të tij, ofertë që është dashamirëse e atraktive, që ia tërheq vëmendjen me butësi; që i ndihmon të mos fundoset në batakun e zhgënjimit; që i ofrohet si një varkë shpëtimi.

Gjithsesi botëkuptimi postmodernist për botën tashmë është imponuar dhe po bëhet dominues edhe në mesin e gjeneratave të reja të shqiptarëve. Prandaj, duhet të njihet si botëvështrim e si gjendje, në tërësinë e vlerave dhe të kundërthënieve të tij, nga hoxhallarët e dijetarët myslimanë, në mënyrë që të jenë efikas në komunikim me publikun (xhematin) që ka prejardhjen nga kjo sferë. Në të kundërt, edhe jeta e tyre fetare do të përfshihet gjithnjë e më shumë nga improvizimet, nga spontaniteti, nga cektësia dhe më vonë nga indiferenca. Ashtu do t’i hapej një mundësi e re deislamizimit të shqiptarëve, por kësaj radhe jo në rrethanat e terrorit totalitar, si në regjimin komunist, po në rrethanat e lirisë, ku elitat fetare e kanë hequr komunikimin me njerëzit, për shkak të paaftësisë së tyre që të orientohen si duhet në realitetet e reja gjeopolitike, kulturore e shoqërore.

[1] Shënim i redaksisë.